Over foutjes en vouten
- Details
- Madeleine blogt
Natuurlijk wordt van een tekstschrijver verwacht dat hij of zij foutloos en begrijpelijk Nederlands schrijft. Logisch. Het is immers niet voor niets je beroep. Toch maken ook tekstschrijvers wel eens foutjes. Ik in ieder geval. Niet in teksten voor anderen, en ook als ik teksten moet corrigeren vind ik de type- en spelfouten. Dat is mijn vak. Nee, als ik dan een foutje maak zit dat in 'eigen werk'. Reisreportages bijvoorbeeld, of columns.
Hoe kan dat dan?
Bij mij komt dat in ieder geval vooral omdat ik weet wat ik wil vertellen, dat snel opschrijf en daarna ga polijsten. Tijdens dat polijst- en schuurwerk zet ik soms zinnen in de tegenwoordige tijd, die eerst in verleden tijd stonden. Of maak ik van enkelvoud meervoud, en andersom. Ik haal een bijwoord weg, of voeg er een toe. Ik wijzig zinnen, pas ze aan, schrap een alinea en bedenk een nieuwe. In dat proces blijft dan soms iets staan dat in de nieuwe structuur niet meer klopt. Daarom laat ik zo'n tekst nog een keer door een derde lezen. Je bent immers soms blind voor je eigen vouten fouten.
Waarom schrijf ik dit?
Er zullen vast andere tekstschrijvers zijn die zeggen dat het hen niet overkomt. Het is immers je vak. Maar fouten maken is menselijk, ook als we echt wel weten hoe het moet. Ook de bakker mixt wel eens een slechter deeg, de kok gooit een ingrediƫnt te veel in het eten en de deur van het huis van de schilder bladdert af. En een tekstschrijver maakt een typefout.
Kortgeleden wees een collega me heel attent en discreet op een fout waarvan ik dacht: 'Hoe bestaat het'. Ik voelde me een beetje dom.Terwijl ik het echt wel weet. Gelukkig voor mij stond het spelfoutje in een aansprekend stukje tekst waar ik veel positieve reacties op kreeg. Het foutje bleek niet te zijn opgevallen. Ook niet door mijn 'controlerend lezer', gelukkig wel dus door de collega.
Daarom schrijf ik dit!
Omdat tekstschrijvers die af en toe een foutje maken, publiekelijk gefileerd worden door vooral collega's. Ik heb het niet over teksten die wemelen van de fouten en duidelijk geschreven zijn door mensen zonder taalgevoel, nee het gaat om subtiele kleine missers. Veroorzaakt door schrappen en herschrijven. Vaker zelfs nog door snel iets online te willen zetten en die fout na al dat herschrijven over het hoofd zien. Ik zie het ook wel eens op nieuwssites. Dubbele woorden, foutje in de kop. Snelheid overtreft soms zorgvuldigheid. Kan gebeuren. Collega, nogmaals bedankt dus dat jij het foutje zag. Jij bent zeker geen lompe spelfoutverbeteraar. En bedankt voor de inspiratie voor deze column.
Waar hoor ik bij?
Is al het bovenstaande een excuus voor een foutje? Geen idee. Mijn excuus in ieder geval. En wie er anders over denkt, prima. Ik ken mensen die ballistisch worden van Engels taalgebruik in Nederlandse teksten. Ben ik het deels mee eens. Ik ken mensen die vinden dat fouten maken uit den boze is. Wel, bij dat clubje 'Perfecten' sluit ik me niet aan en daar hoor ik zeker niet bij. Na mijn eerste 'Oh, wat dom' reactie bekeek ik mezelf met de mildheid (dank aan mijn yogadocente voor de inzichten) die ik ook zou betrachten als iemand anders deze fout zou hebben gemaakt. Daarom is mijn plaats bij de club 'Perfectionistisch, maar mens'. En wie er ook zo over denkt: welkom!